|
|
|
|
Klik op onderstaande links voor
meer informatie
Gene loves jezebel
|
Muziek speelde al van kinds af aan een grote rol in mijn leven. Ver voor mijn leeftijdgenoten speelde ik al met platen, maakte muziek en kon toen ik 8 was mijn ogen niet van popbladen afhouden. In mijn jeugd was ik al gevallen voor Cockkney rebel, later Lou reed en Peter Gabriel, Genesis, Yes, King Crimson, Fripp vond ik vernieuwend, UK en nog vele bands, zangers en muziekanten volgenden maar uiteindelijk zijn bovenstaande 4 mijn kwarten voor het geheel. |
|
Steve Harley Steve Harley (Cockney Rebel) is een ras-artiest, volbloed met eigen stijl, een eigen mening en een eigen wil. Hij zal niemand imiteren om iets te zijn. Zijn stemgeluid is heel bijzonder, zijn act is vol zelfvertrouwen en overtuigend. Zijn creativiteit kent geen grenzen.
Duncan Browne Duncan was een meester, zijn muzikaal talent kende geen grenzen. Hij bezat zelfs de kwaliteit allerlei klanken en geluiden op de gitaar bij elkaar te brengen zodat er bellen en hele symphonieorkesten te horen waren. Op produktieniveau heb ik ook niets dan lof. Met zijn troubadour-achtige stijl wist hij de Engelse country fantastisch samen te brengen met de Franse romantiek en dit nostalgisch tot uiting te brengen. Begin jaren 90 gestorven en ik mis hem nu nog!
Gene Loves Jezebel Als er iemand rockmelodieën zo mooi en helder wist te vertolken dan zijn het de gebroeders Ashton van Gene Loves Jezebel. Ze wisten een Gothische stijl te creeëren die niet alleen vet klonk maar ook nog helder en open. Alle platen bij elkaar en ik ken niet één enkel nummer wat op elkaar lijkt en de herkenbaarheid is toch duidelijk zichtbaar.
Died Pretty Idemdito verhaal met een duidelijk accent naar Australië. Echt pakkende melodieën, geen ruimte en haast een symphonisch geheel met een hele simpele rythmische toevoeging. De ene keer is het de gitaar, dan een rythmebox of een piano die op hun platen de boventoon voert. Prima uitgebuit en mooi geproduceerd. Heel stijlvol. |
|